Zachowanie wilków:

Wilki żyją w grupach rodzinnych (watahy) i mają silnie rozwinięte zachowania społeczne. Komunikują się ze sobą za pomocą sygnałów wizualnych (postawa ciała, mimika pyska, ułożenie ogona), dźwiękowych (wycie, warczenie, piski) i zapachowych (znakowanie moczem, gruczoły pomiędzy poduszkami palcowymi).

Komunikacja wizualna:

W komunikacji wizualnej istotną rolę odgrywają takie części ciała jak uszy, oczy, pysk (wargi, zęby), ogon oraz ułożenie włosów.

Ułożenie ogona:

Machanie ogonem komunikuje o przyjacielskich zamiarach, osobniki podporządkowane poruszają również całym zadem. Powolny, sztywny ruch ogonem lub tylko koniuszkiem świadczy o pobudzeniu i gotowości do ataku.

Postawa ciała:

Agresywne zachowanie charakteryzuje się wysokim noszeniem ciała (na wyprostowanych nogach, z nastroszoną sierścią wzdłuż grzbietu i na ogonie). Dominujące samce wysyłają sygnał o swej gotowości do ataku. Takiej postawie może towarzyszyć demonstrowanie zębów. Z kolei postawa uległości (submisja) cechuje się redukowaniem rzeczywistego wzrostu, ukrywaniem zębów. Ciało jest skulone, zwierzę kładzie uszy i ogon.

Mimika pyska:

Subtelne zmiany w mimice pyska i położeniu uszu niosą istotne informacje o zamiarach i statusie socjalnym wilka. Grożenie wyraża się obnażonymi zębami, zmarszczonym czołem, podniesionymi i skierowanymi do przodu uszami. Podporządkowanie i strach sygnalizują uszy przylegające i skierowane do tyłu, gładkie czoło i zamknięty pysk z cofniętymi kącikami.

Hierarchia:

Dotychczas uważano, że w watahach wilczych występuje ścisła hierarchia utrzymywana za pomocą zachowań agresywnych. Obecnie uważa się że w watasze wilków panują relacje rodzinne - para rodzicielska jest najważniejsza, jej podporządkowane są młode wilki z poprzednich miotów, szczeniaki są podporządkowane młodym wilkom. Samiec z pary rodzicielskiej jest osobnikiem decydującym o aktywności watahy. On inicjuje polowania, nadaje kierunek przemieszczania się watahy, intensywnie znakuje moczem granice terytorium, ma dostęp do ofiary jako pierwszy.

Komunikacja zapachowa:

Wilk posiada specjalne gruczoły zapachowe informujące o kondycji i stanie danego osobnika. Podczas spotkania wilki obwąchują swoje pyski i okolice odbytu w celu uzyskania informacji na temat rodzaju zjedzonego pokarmu oraz statusu rozrodczego. Ślady zapachowe pozostawione przez gruczoły znajdujące się pomiędzy opuszkami palców pozwalają na rozpoznanie tropów innych wilków, w tym na rozróżnianie członków własnego stada.

Komunikacja głosowa:

Wokalizacja jest skuteczniejsza na większe odległości niż sygnały zapachowe.Wycie przede wszystkim informuje inne watahy o obecności wilków w danym terytorium, ale również służy do wzmacniania więzi pomiędzy członkami watahy. Najczęściej wilki wyją pod koniec zimy i latem, natomiast w okresie odchowu młodych - z obawy przed ujawnieniem miejsca gniazdowego - aktywność głosowa zanika. W przypadku pojedynczego wilka wycie trwa zazwyczaj ok. 30 sekund. Jeśli wyje wataha - do wilka, który zaczął wyć pierwszy dołączają się kolejne osobniki i sesja wycia może trwać nawet kilka minut.

To tyle na temat "zachowań wilków"