Obudowa wilka:


Wilk (Canis lupus) to największy przedstawiciel rodziny psowatych. Wilki są drapieżnikami żyjącymi w grupach rodzinnych (watahach) i zajmującymi określone terytorium. Dorosły wilk osiąga długość całkowitą (od nosa do końca ogona) do ok. 200 cm i wagę średnio 50 kg, ale niektóre osobniki mogą ważyć nawet 80 kg. Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20-25%.

Samiec i samica:

Samice nazywa się waderą

Długość ciała: 95-123 cm

Wysokość w kłębie: 60-80 cm

Masa ciała: 30-50 kg

Samca nazywa się basiorem

Długość ciała : 100-140 cm

Wysokość  w kłębie: 70-90 cm

Masa ciała: 40-60 kg

Budowa zewnętrzna:

Głowa:

Okrywa włosowa:

Okrywa włosowa składa się z dwóch rodzajów włosów: długich i sztywnych włosów prowadzących, zapewniających odprowadzenie wody oraz podszerstka zapewniającego izolację termiczną. Włosy grzywy i grzbietu są często ciemne, nawet czarne. Bardzo charakterystyczna jest czarna plama (tzw. gruczoł fiołkowy) na zewnętrznej stronie ogona, ok. 10 cm od jego nasady. Koniec ogona jest zwykle czarny, a spód ciała jasnorudy lub jasnoszary. Barwa innych części ciała może być bardziej zmienna, zwykle ruda, rudobrązowa, szaroruda lub ciemnoszara. Linienie odbywa się stopniowo, w strefie umiarkowanej raz w roku.

Ubarwienie:

Wilk w całej rozpiętości zasięgu geograficznego charakteryzuje się zróżnicowanym umaszczeniem, od białego na północy zasięgu, przez kremowe, rudawe, szare i czarne, natomiast w strefie umiarkowanej przeważają osobniki o ubarwieniu szarym. Umaszczenie wilka zmienia się w ciągu życia. Młode osobniki są zwykle ciemniejsze, z większą ilością czarnych włosów, szczególnie na grzbiecie, bokach ciała i ogonie. Szczenięta w pierwszym miesiącu życia są bardzo ciemne, niemal czarne, jedynie górna i tylna część głowy jest u nich wyraźnie jaśniejsza, szaro-rudo-brązowa.

Łapy:

Długie kończyny pozwalają wilkom osiągać dużą prędkość w trakcie pościgu za ofiarą i pokonywać długie dystanse. Przez krótki czas (do 5 minut) wilk może utrzymać prędkość do 85 km/h, choć zwykle porusza się z prędkością ok. 8 km/h.

Przewód pokarmowy:

Przewód pokarmowy drapieżników jest krótki, ponieważ pozyskanie składników odżywczych z mięsa jest łatwiejsze niż z roślin.

Mózg:

Pojemność czaszki wilka jest duża (20 % większa niż psa) i mieści zaawansowaną korę mózgową niezbędną do inteligentnych zachowań i koordynacji zachowań socjalnych.

Węch:

Nos wilka zawiera około dwieście milionów komórek węchowych. Jego węch jest około 100 razy lepszy od człowieka. Zmysł węchu służy nie tylko do lokalizacji ofiar, rozpoznawania zagrożeń, ale jest ważny w zachowaniach socjalnych.

Słuch:

Wilk ma słuch 16 razy lepszy niż człowiek i potrafi słyszeć dźwięki o częstotliwości do 25-80 kHz. Słuch jest drugim po węchu najlepiej rozwiniętym zmysłem i pełni ważną rolę w komunikacji. Wilki potrafią usłyszeć wycie z odległości do 5 km w lesie i do 16 km na otwartej przestrzeni. Pozycja uszu odgrywa także rolę w komunikacji. Wilki potrafią położyć uszy po sobie, nastawić uszy, a także poruszać uszami niezależnie.

Wzrok:

Wilk widzi porównywalnie

dobrze jak człowiek.

Wilki mają bardzo dobrze rozwinięte widzenie peryferyjnie i ich oczy są na nastawione na rozpoznawanie ruchu.

Oko zawiera 95% pręcików zaś tylko 5% czopków, dzięki czemu wilki widzą dobrze w nocy.

Szkielet wilka:

Czaszka i uzębienie wilka:

Zęby wilka:

Siekacze służą do ogryzania mięsa z kości, kły do chwytania i zabijania ofiary, a łamacze (pierwszy trzonowiec dolny i czwarty przedtrzonowiec górny) do kruszenia i łamania kości. Nacisk szczęki dorosłego wilka może wynosić do 15 kg/cm².

To wszystko na temat "obudowa wilka"

To już koniec mojej wiedzy o wilkach